Vandaag was opnieuw een overgangsetappe met een dikke 300 mijl die moest overbrugd worden. Er zaten minder autostrades in de rit, dus ge moet toch rekenen op een 5-tal uurkes in de auto. Ma da valt op zich wel nog mee als ge op tijd eens stopt.

22u, we komen zonet uit de Wal*Mart gewandeld met ons avondmaal. Beetje yoghurt, verse aardbeien, een slaatje voor Pieter en crackers + humus (wa is humus?) + klein slaatje voor Coppens. Toch geniaal eigenlijk eh? De Wal*Mart is gelijk 24/24u open. Geen Turks uitgebate nachtwinkels die hiermee kunnen concurreren. En tis echt gigantisch groot, zo’n winkel.

Wat ook gigantisch groot was, zijn de pizza’s bij Bear Lakes Pizza Corporation. Den grootsten pizza dat ge daar kunt bestellen is 28”, omgerekend een diameter van 71,12cm! Das gelijk een oppervlakte van 0,4m²! Der hingen maar een paar foto’s uit van koppels die deze pizza enkel met hun tweetjes opkregen. Onze honger was iets minder groot, dus we gingen voor de 20”-variant met 4 man. En da was eigenlijk al genoeg. Da betekent dat ge nog 3x zo’n hoeveelheid moet eten om mede-recordhouder te worden, zotjes.

Nu we toch zoveel mijlen aan het vreten waren, zijn we ook nog eens via Paris gepasseerd. Ze waren trots op hun naam, want op hun vlag zetten ze ook een Eiffeltoren. Niet dat ze daar ook maar iets hebben dat erop trekt, ma bon. Ze hebben wel een kerk waar er dik 2000 man binnen kan, een stuk minder dan het totaal aantal inwoners van het dorpje (zo’n 450 man – nvdr).

Verderop nog eens de benen gestrekt aan het Tony Grove Lake. Getraind als we zijn en ingevet met Deet (de één al wat beter dan de ander), slaan we tegenwoordig al professioneel onze weg tussen alle muggen en ander meer-gespuis. Of dat proberen we toch. Extra muggenbeten zijn tot nu toe wel uitgebleven, lijkt mij.

De laatste tussenstop was er wel ééntje die de moeite was: Antilope National Park. Das een schiereilandje en ge hebt er een prachtig zicht op alles dichtbij en veraf. Met de ondergaande zon was ons romantisch plaatje compleet. Of toch bijna compleet, want 4 bronstige hengsten reeds 14 dagen tezamen … kwil hier niet den indruk wekken dat we romantisch gaan beginnen doen eh.

Ondertussen smijten we onze benzinetank nog maar eens vol (met Octaan 87 – nvdr). Pieter verwijdert een dozijn vliegjes van onze voorruit, Koen verzamelt de foto’s en vernielt ondertussen een geheugenkaartlezer, en ik rond dit tekstje hier af, voila.