Het ruikt hier goed. Ook al zitten we in de auto en gaan we normaal gezien straks pas bbq’en, het ruikt hier nu al naar bbq. Ja, tis serieus. Daar waar we 10 dagen geleden nog in de regen aan het dutsen waren, zijn we nu langs de bosbranden in Utah aan het rijden. Ze liggen nog veraf, over de bergkam, maar de rook heeft zich ver verspreid. Misschien dat we de volgende dagen iets gaan moeten veranderen aan de planning, maar dat zien we dan wel als het zover is.

Aangezien we afgelopen nacht in een motel met een ‘plus’ in de naam logeerden (Best Western Plus Cottonwood Inn), waren niet alleen de bedden beter, maar ook het ontbijt was iets beter dan toastjes met confituur. Geklutst ei gevuld met ham en groentjes, gebakken patatjes, stukske vlees, … ja, tsmaakte ons. Echt dik eten was echter niet nodig, want de eerste stops waren allemaal nog in Salt Lake City gepland.

Om 11u was er een free guided tour in de Capitol building (house of representatives, senate, supreme court). De gids leek ons ook pro bono te werken, want de rondleiding was volledige improvisatie. De rest van het publiek was een al even groot hoopje improvisatie. Onderweg was de gids driekwart van de groep kwijt. En op het einde was er nog welgeteld 4 man (zijnde wij) en een paardenkop aan het luisteren naar haar verhaal. Kbetwijfel zelfs of de rest gemerkt heeft dat de rondleiding gedaan was. Ma bon, voor de rest wel een schoon en duur gebouw. En aardbevingresistent.

De mormonen hadden een beetje verderop een volledig plein (Temple Square) om al hun gebouwen kwijt te kunnen. Hoe ze het kunnen betalen, kweet het niet, maar ze hadden een bib die groter was dan ’t Zuid in Gent, een Conference Center die groter was dan het ICC en hun World Headquarters die veel groter was dan de Boekentoren. Dan maar naar de World Headquarters gegaan, want daar mocht ge gratis en met een vriendelijke gepensioneerde madam naar het dak voor wat uitleg over de andere gebouwen in Salt Lake City. De poging om ons te overhalen om mormoon te worden lieten we vriendelijk aan ons voorbij gaan.

Wat de madam ons wel wist te vertellen, was dat er een beetje verderop een kopermijn was. Na ons middagmaal in de Blue Lemon met veel schoon volk, reden we naar de Bingham Canyon Mine, uitgebaat door Kennecott (voor de kenners: tis onderdeel van Rio Tinto). Da een zot spel da ze daar hebben! Beetje vergelijkbaar qua grootte met dat vuil bruin cola-gat van een paar dagen geleden, maar hier wordt er nog actief naar koper gegraven. Ge zag constant zo’n 25 van die gigantische haul trucks die 300 ton grondstof per keer konden vervoeren. En speciaal omdat wij er waren, hebben ze een deel van de mijnwand opgeblazen met dynamiet zodat ze verder konden graven. Ja, tmaakte indruk.

Jammer genoeg kwamen we zo wel een kleine 3 uur achter op schema, waardoor we de volgende 170 mijl op een iets sneller tempo (minder stops) moesten afleggen. We zijn ongeveer aan ons motel (tis iets na 21u), maar moeten nog eten kopen en 30min extra rijden om dan toch niets van zicht meer te hebben … tzal voor de volgende keer zijn, de bbq.