Wandelen in het zand, tis altijd eens leuk als ge weet dat er 100 meter verder een zeetje aan het wachten is op u. Maar wandelen in het zand, als er verderop enkel nog maar meer zand en hogere zandduinen op u wachten … ge moet er goesting in hebben. Gelukkig hadden we veel goesting en hadden we wat water mee. Berenspray leek ons niet nodig deze keer.

Om zeker goed te kunnen wandelen, namen we eerst een goed ontbijt van alle overschotjes die we in onze autokoffer vonden: een restje Frosties, een powerbar met honing, een scheutje appelsap en da was het ongeveer. Maar vol goede moed en met een halfgevulde maag startten we onze wandeling met 24graden C op ons bolleke. De eerste vlakke meters gaan vlot, maar tegen dat ge de duinen moet beklimmen, begint het plots snel bergaf te gaan (amai, woordspeling).

Tot de top van de duinen zijn we net niet geraakt. We steken het graag op tijdstekort, maar twas toch ook redelijk lastig voor ons niet zo ongelooflijk afgetraind lichaam. Maar we zijn volgens mij toch over halverwege geraakt. Het afdalen ging gelukkig net iets vlotter. Een sprintje trekken naar beneden kon er nog net vanaf, alleen moesten mijn schoenen halverwege eens geleegd worden wegens te veel zand erin.

Zo’n wandeling is ideaal om daarna een ritje van een dik uur te overleven door eens goed te slapen in de auto. In mijn geval is dat vrij goed gelukt. Gelukkig kon Coppens zich ondertussen wel wakker houden achter het stuur. Middageten deden we bij Dutch Mill, een Mexicaans restaurantje in Colorado. Omdat Coppens en ik niet zo voor bonen zijn, kozen we voor Amerikaans eten met ongelooflijk slecht gebakken frieten. Koen en Pieter kozen voor een Mexicaanse schotel met vanalles en nog wat. Da bleek veel beter in de smaak te vallen.

Tbuikske zat vol en we moesten nog wat rijden, dus een klein middagdutje kon er wel vanaf. Ha, kweet, kben nen luiaard. Verderop stopten we aan Bandelier National Monument. Jammer genoeg voor Coppens, zat er deze keer geen zo’n aangenaam poppemieke aan de kassa als bij de Sand Dunes. Tkan nie elke keer prijs zijn eh. In Bandelier zagen we rotsen waar men in de jaren 1300 grote gaten in maakten om daar in te wonen. Hadden we een kaartspel meegehad en wa pintjes, dan konden we er ook wel een uur of 2 in doorbrengen in die huisjes. Wel kleine huisjes, nog geen 1,5m hoog.

Daarnet zijn we aangekomen in Santa Fe, hoofdstad van New Mexico. Beetje rondgewandeld en uiteindelijk eens op restaurant beland voor een deftig avondmaal. Nen echt goeien New York Strip Steak, en Koen koos voor lam. In combo met wat rooie wijn en nen (Irish) koffie als afsluiter, ja, tkan slechter. Op het programma staan nog Johnny Rockets, Quiznos, Chick fil a, In-n-out Burger, we gaan nog serieus vettig eten tegemoet de komende dagen, juij!