“You forgot these!”, kwam onze hippie-gastvrouw, net toen we wilden vertrekken, op haar blote voeten in de regen naar onze auto aangelopen met een bril in haar handen. Uiteraard was het onze bril niet, maar één die ik een uur ervoor onder Koen zijn bed had gevonden. Twas een vrouwenbril! Maar geen idee of het van een hete blondine was, want er lag ook nog een zwaard onder zijn bed. Vreemd, zoveel is zeker.

Zoals de voorbije dagen begon ook deze dag vrij somber: grijze dikke wolken en van die triestige regen. Maar we lieten ons nie kennen en gingen gewoon door zoals gepland. Eerste stop: Maligne Canyon. Onze beste K-Ways bovengehaald en een kort toerke gewandeld. Onderhoudend, maar niets spectaculairs na de voorbije dagen, en zeker niet na wat er nog zou volgen de rest van de dag. Alleen, dat wist ik nog niet.

Een beetje verderop stond Jasper Tramway op de planning. Das een kabelbaanliftje dat u tot op 2250m brengt ongeveer. Volgens de kabelbaanliftbediende-kerel was ongeveer alles een neat little view. Vré duur om naar boven te mogen (31 flappen de man) en twas vrij mistig, dus ideaal was het zeker niet. Maar we zijn toch naar boven geweest en bij momenten had ge nog redelijk schoon zicht als er gaten kwamen in het mistdek. Kwas wel blij met mijn 4 lagen uitrusting en sjaal. Coppens had het iets frisser met zijn t-shirt en K-Way bij een goede 1°C (ah, kijk eens aan, op dit toetsenbord staat er wel een °-teken). De bijhorende picnic was bijgevolg niet de meest aangename die we al gehad hebben.

Athabasca Falls was onze 2e waterval van de dag, maar hier kwamen er letterlijk bussen vol toeristen toegestroomd dat het niet meer schoon was. Ge moest bijna lopen van de ene plaats naar de andere om een vrij plaatske tussen de chinezen te vinden. Alweer onderhoudend, maar qua watervallen hebben we de schoonste toch wel al gezien een paar dagen geleden. Aja, deze waterval leverde gemiddeld wel 1 dode op per 5 jaar. De pH-waarde was 6.7 en het debiet 4350m³ per seconde, kheb het nagevraagd.

Ja, en dan eh. Dan hebben we de Icefields Parkway afgereden. Een baantje tussen de gletsjers. En terwijl we dan toch bezig waren, zijn we gestopt aan de Columbia Icefield gletsjer, want daar hadden ze zoiets als monsterbussen die u een stuk meenamen op de gletsjer. De beelden zeggen meer dan wat ik hier nu zou moeten typen. Ma twas dus serieus de moeite, dikke aanrader. En het buske op zich was anders ook nie mis. De motor-specs zou ik moeten opzoeken, maar het grapke kostte 750.000$ per bus (5000$ per band) en de wielen waren allemaal los van elkaar aangesloten op de motor.

Dan denkt ge dat de dag er ongeveer op zit en dat we nog efkes de avondetappe van 125km moeten afleggen. Maar onder de baan stopten we aan een, naar mijn mening, ongelooflijk schoon spel: Lake Peyto (red: fixed the name). Schrijft da maar op voor als ge zelf eens naar Canada komt, da zou ge zeker moeten zien. Het meer is prachtig groen en weerspiegelt de bergen (voor zolang het niet regent). Jaja, de moeite!

Bon, we zijn aangekomen in Lake Louise. Tis net geen 22u en we moeten nog inchecken en iets van avondeten zoeken. Kga dan hier maar afronden zeker?

Klein beetje geïnspireerd op In de Gloria