/Beetje vertraging wegens geen internet in ons vorig hol/
21u, we zijn zonet de grens met Canada opnieuw overgestoken en kunnen ons vanaf nu officieel weer volsteken met burgers, pizza’s, pasta’s en liters, maar dan ook liters frisdrank. Frisse drank zal nodig zijn, want we rijden nu enkel nog richting zuiden, dus +20graden Celsius gegarandeerd … hopelijk. De grenscontrole op zich viel goed mee, kdenk dat ze content waren om nog eens iemand over de vloer te krijgen. In tegenstelling tot de Canadezen, hebben de Amerikanen deze keer wel onze koffer eens bekeken. Op een pakje krijt na (“is this chalk?”) was alles in orde.

In de voormiddag heb ik eindelijk eens een deftig dutje proberen doen in de auto. Een klein kussentje tezamen met zo’n opblaasbaar u-ding voor rond uw nek deden nog redelijk goed hun werk. We reden naar ‘Smashed-in-Head Buffalo Jump’, een soort van museum waar ze toonden hoe ze buffalo’s (niet de blauw-witte) in groep samen dreven tot het einde van een rots, om ze vervolgens ervan te laten lopen, hun dood tegemoet. Blijkbaar heeft er ooit nen indiaan zo’n beest op zijn kop gekregen, vandaar de naam.

Toen we daar waren, deden de indianen net een showke van hun dansmoves. Der was zelfs een bomma-indiaan bij die meedanste, alhoewel het er voor mij eerder uitzag alsof ze op haar sloffen naar de bakker aan het strompelen was. Den laatsten indiaan was precies wel den besten, die had zelfs 2012-moves (ge zult het morgen zien op video. Nu te traag internet).

Iets achter op schema reden we door naar Waterton Lake National Park. Niet zo ongelooflijk speciaal, alhoewel het Waterton Lake en het Cameron Lake wel in orde waren. Qua meren weten ze blijkbaar wel van aanpakken, in Canada. Moest ge een bootje pakken op Cameron Lake en doorpeddelen tot het einde (of doorfietsen, voor de pedalo-fans), dan kont ge de grens tussen Canada en USA oversteken zonder controle. Of de cavalerie iets verderop verscholen zat in het struikgewas, da weet ik nie. En voor ik het vergeet, we hadden ook weer ons watervalleke van de dag. Een kleintje, deze keer.

Tis 22u (het typen gebeurt dus duidelijk in kleine snokjes), we zijn aan onze hut in Glacier National Park toegekomen. Hut, jawel. Tis weer zo’n overpriced, veel te klein spellement zonder internet noch airco int midden van het park waar ze nog makkelijker geld uit uw zakken voor kloppen dan wijlen Steve Jobs uit zijn Apple-fanboys. Achja, morgen zijn we dan toch direct waar we moeten zijn.

/Edit: tis hier blijkbaar donker genoeg (geen steden dicht in de buurt) dat het de moeite is om eens naar de sterren te kijken. Jammer genoeg is het 21 juni, wat betekent dat het serieus lang licht blijft en dat het zelfs ‘s nacht (lees: tussen 0 en 1 uur) niet helemaal donker wordt.