Terwijl ik (Coppens) dit schrijf en ondertussen de gaarheid van de sissende bacon in het oog hou, geniet ik van een prachtig uitzicht. Dit uitzicht bestaat uit de Rocky Mountains met daarachter de ondergaande zon aangevuld met op de voorgrond het flathead lake. Toch al bij al een mooie plek voor onze eerste BBQ. We bevinden ons hier in Polson, een verder niet zo relevant stadje op een uurtje rijden van Glacier National Park, dat was de hoofd attractie van de dag. Aangezien ik de bacon op de BBQ nu moet omdraaien geef ik het woord terug aan Jeroen.

Letterlijk 4 regendruppels en 2 bacon-stripes verder neem ik (Jeroen) weer over. De steaks liggen op het vuur en de McCornick Grill Mates Brown Sugar Bourbon BBQ Sauce staat klaar, sebiet dus hoofdgerecht. Eindelijk eens nen bbq, stel u voor! Maar tzal niet den laatsten bbq zijn, want we gaan nog te veel bbq-saus overhebben, dus dan moeten we dat eens overdoen eh, aja.

De bbq smaakt wel na het middageten van vandaag: twas doritos met cheddar-dipsaus, beetje Frosties en nen ‘powerbar’ met bosvruchten. Twas al dat we bijhadden in de koffer en eten verkochten ze nergens in de buurt. Ma kzal anders beginnen bij het begin van de dag. Dus, ontbijt. Ja, ontbijt. Da was in een kot dat hoorde bij onze slaapplaats. Voor net geen 40 flappen hadden we daar toch nog een redelijk deftig ontbijt (zie foto). Kheb zelfs een deel van mijn Granola aan Pieter gegeven wegens te veel. Zo was die ook direct content.

Iets later dan normaal (eigenlijk is het normaal dat het iets later is dan normaal) vertrokken we richting eerste stopplaats: Lake Saint-Marie. Tkwamen daar ook weer letterlijk buskes met toeristen toe, da was iets minder gezellig. En tis niet omdat we in USA zijn, dat we geen waterval van de dag meer hebben. Dus een beetje verder stopten we aan Saint-Marie Falls. Nergens een aanduiding van aantal doden of pH-waarde, maar Coppens kon de statistieken bijna zelf aanvullen toen hij een klein beetje uitgleed op een bemost stukje rots naast de rivier die richting waterval ging. Gelukkig niets gebeurd uiteindelijk, enkel een natte knie.

En dan reden we via de Going To The Sun Road richting Hidden Lake. Die weg is sinds eergisteren open voor verkeer en vrijgemaakt van alle sneeuw, en dat voor het eerst sinds dit jaar! Da is weer ideaal gepland van Coppens. Vooraleer naar Hidden Lake te gaan, aten we eerst nog ons zot middagmaal. En dan volgde de wandeling richting het Hidden Lake. Slechts 4,8km (heen en terug), maar twas er wel een op sneeuw, waardoor het maar traag vooruit ging.

Eigenlijk toch wel zot eh. Vandaag doen we een wandeling tussen langlaufers, overmorgen zitten we mogelijks in een hot spring te genieten van het zonnetje. Tkan verkeren! De wandeling op zich was iets lastiger dan gedacht en eens aangekomen bij Hidden Lake bleek het Lake ook inderdaad Hidden te zijn. Tis te zeggen, het lag nog volledig bedekt met sneeuw, waardoor ge amper het meer kon onderscheiden van de rest van de sneeuwvlakte. Jammer. Maar in het terugkeren hebben Pieter en ik ons toch eens kunnen uitleven in de sneeuw en met een plastiekzak als slee.

Allé bon, ondertussen zijn de steaks al op, is de bbq gedoofd en is de afwas gedaan (lang leve wegwerpbestek). Het vuurwerk is hier ook afgelopen. Vuurwerk? Ja vuurwerk; den lokale vuurwerkverkoper besliste om zijn kopers warm te maken voor 4th of July vuurwerk en schoot dan maar een half uur lang alles in de lucht dat hij bij had.