Koen en ik dachten tot gisteren dat jetlag maar een verzinsel van de middenstand was, om van de U-vormige, opblaasbare hoofdkussentjes in massa te kunnen verkopen. Gisteren zijn we tot de conclusie gekomen dat het misschien toch geen verzinsel is. En Pieter was het met ons eens, maar die was eigenlijk al moe nog voor dat we vertrokken waren. Gelukkig hebben we nog Coppens om altijd even wakker en vlot ons van hier naar daar te brengen. Volgens ons ligt het aan de combo van 2 halflange vluchten en het feit dat opstaan wanneer het u uitkomt als student toch ook al efkes achter ons ligt.

Enfin, we gaan nie onnozel doen, tis hier nu zaterdagochtend 8 uur en ik ben ondertussen opnieuw uitgeslapen. Gisterenvoormiddag hebben we onze eerste boodschappen gedaan. Tis hier nog niet overdreven warm (ongeveer 293,15Kelvin – ik weet het graden celsius teken niet staan op een qwerty toetsenbord), maar we hebben toch al onze frigobox en bbq-gerief gekocht. Da past toch met gemak in onzen koffer.

Oei, Koen doet hier ondertussen het gordijn open, en theeft gelijk geregend! Dit tussendoor. Na het shoppen gisteren haastten we ons richting Space Needle, maar met het zonnetje dat ze in Seattle niet gewend waren, stond er een serieuze rij toeristen voor ons. We hebben het een dik half uur volgehouden, maar dan toch moeten bailen want ons bezoek aan Boeing stond nog op het progamma en da konden we gelijk nie uitstellen.

Bij Boeing waren ze nogal vrij streng op het dragen van vuurwapens en fototoestellen, dus doden noch foto’s hebben wij kunnen maken. Maar het is alleszins een aanrader. Christopher, onzen Ierse gids met bakkebaarden die tot aan zijn oksels kwamen, vertelde ons bijna alles terwijl hij achteruitwandelde. Twas tot op de milimeter getimed en hij is geen enkele keer gevallen, sjiek. De fabriek op zich zou ge eens moeten googlen, tis gigantisch groot!

Na nog een Boeing 787 Dreamliner een van zijn eerste testvluchten te zien starten (uiteraard hebben ze een vliegveld bij Boeing) vertrokken we richting Canada. Aan de grens moest er nen tulband-kerel onze paspoorten controleren, maar met den uitleg die Coppens gaf, klonk het wel allemaal geloofwaardig.

Eenmaal aangekomen in Vancouver smeten we rap ons gerief in de kamer, ons gevoeg in de wc en onszelf terug in de auto om richting Vancouver centrum te rijden. Daar een wandelingetje gemaakt, The Harbour Centre toren ingekropen (zo hadden we alsnog onze toren van de dag) en als afsluiter een Australian Sirloin Steak gegeten. Mja, ik heb ze al beter gegeten, maar zo nen steak smaakt wel ne keer na al den andere shizzle da we al gegeten hebben de laatste dagen.

/edit: sorteervolgorde en commentaar foto’s nog niet in orde, sorry.