Iedereen gaat er blijkbaar al vanuit dat we hier strontezat in Vegas gaan eindigen en dat er geen laatste verslag meer komt? Amai, proper. Maar dan puur voor de volledigheid en het nageslacht in de derde generatie, hier is het laatste verslag. En tis niet dat er zo veel te vertellen valt, dus ongeveer alles wordt bladvulling. Zoals gewoonlijk eigenlijk.

Ik hoop dat ge allemaal uw bretellen aanhebt, want vandaag zijn we 8 (jawel, dat is a-c-h-t) ronde punten tegengekomen onder de baan! De voorbije 7000km hebben we er in totaal 2 gezien, vandaag zien we er 8 extra. En dat allemaal in en rondom Sedona, het stadje waar de kleuren enkel bruin of groen mogen zijn. Zo ook voor de lokale McDonalds, die zijn ‘M’ in het groen heeft gemaakt. De aandachtige lezer heeft nu een Aha Erlebnis. Terecht, want vorig jaar waren we hier ook en vorig jaar zijn we ook eens binnengesprongen in de McDonalds. Ma twas maar voor 2 cheeseburgers per persoon, dan mag het eh.

Omdat we gisteren al hadden aangetoond dat we zo’n fantastische wandelaars zijn, maakten we het ons vandaag nog een beetje lastiger. Gepakt met 4 liter water en met ons buikje goed vol van ons laat ontbijt, vertrokken we zowat pal op de middag aan onze wandeling in Tent Rocks National Monument. Dan hebben we immers geen last van mogelijks ochtenddauw, en ook onze schaduwen lopen dan het minst in de weg. Wij denken ook aan alles eh!

Wandelen in het zand, tis altijd eens leuk als ge weet dat er 100 meter verder een zeetje aan het wachten is op u. Maar wandelen in het zand, als er verderop enkel nog maar meer zand en hogere zandduinen op u wachten … ge moet er goesting in hebben. Gelukkig hadden we veel goesting en hadden we wat water mee. Berenspray leek ons niet nodig deze keer.

Naar Denver rijden is er gisteren niet meer van gekomen. Twas 23u tegen dat de was goe en wel gedaan was. Efkes zwemmen in het toch wel kleine zwembad en efkes op adem komen in de hottub konden we ons wel nog permitteren. We konden niet té lang blijven in de hottub, want er was een bus 18-jarige jongetjes gedropt en die gingen ook eens ploeteren en tging een te groot sausage-fest worden.

Schone dag vandaag, eentje voor in de boeken. Ge hebt toch allemaal uw blaadje nog waarop de andere schone dingen stonden eh? Met oa Lake Peyto in Canada en Grand Prismatic Spring in Yellowstone. Ge moogt er van mij zeker Mount Evans in Colorado Springs bijschrijven. Zot bergske.

Weinig last gehad van de bosbranden vandaag. Sterker nog, we hebben zelfs wat regen over onze kop gehad. Allemaal omdat Koen deze ochtend zei dat er 6% kans was op een donderbui rond 17u. En jawel, rond 14u kwam er regen. Bedankt eh Koen! We hadden gelijk net al onze vesten en pulls weggestoken in de veronderstelling die voor de rest van de reis toch niet meer nodig te hebben.

Philly cheese steak met curly fries, da hebben we gisteren gegeten ipv nen bbq. In nen fastfoodwinkel dak nog nooit ben binnen geweest: Arby’s. Tziet eruit gelijk alle andere, behalve dan dat ze wat andere ‘gerechten’ serveren. Philly cheese steak dus: fijn gesneden beeffillet, gegrilled met ajuintjes op een warm broodje en cheesewiss erbovenop. Twas nie helemaal hoe het moest zijn, maar tging ook vlot naar binnen. En die curly fries zijn ook een ganse attractie op zich, vooral omdat de sauspotje maar een diameter van 1cm hadden. Veel te klein dus.

Het ruikt hier goed. Ook al zitten we in de auto en gaan we normaal gezien straks pas bbq’en, het ruikt hier nu al naar bbq. Ja, tis serieus. Daar waar we 10 dagen geleden nog in de regen aan het dutsen waren, zijn we nu langs de bosbranden in Utah aan het rijden. Ze liggen nog veraf, over de bergkam, maar de rook heeft zich ver verspreid. Misschien dat we de volgende dagen iets gaan moeten veranderen aan de planning, maar dat zien we dan wel als het zover is.

Vandaag was opnieuw een overgangsetappe met een dikke 300 mijl die moest overbrugd worden. Er zaten minder autostrades in de rit, dus ge moet toch rekenen op een 5-tal uurkes in de auto. Ma da valt op zich wel nog mee als ge op tijd eens stopt.

Dju toch, dag 13, we zitten dus officieel over de helft van onze reis. En we hebben zonet de 4000km overschreden, wat zou moeten betekenen dat we ook over de helft van onze afstand zitten (iets minder dan 8000km in totaal). Om dat te vieren gaan we vanavond niets speciaals doen. De dag zat al vol genoeg en was meer dan de moeite. Misschien dat we eens een pintje drinken. Da gebeurt heel weinig den laatsten tijd. Alhoewel gisterenavond iedereen wel een goe, onbekend pintje heeft gedronken bij nen vré goeien bison cheeseburger met frieten.

We zijn zonet weggelopen van onze laatste stop van de dag aan Artist Paintpots in Yellowstone. Het zat daar gelijk vol van de muggen! En twaren van die Japanse kamikaze-muggen, want ge mocht kiezen tussen ze doodslaan of u laten steken. Maar opgeven deden ze niet. Pieter en vooral Coppens gaan de muggenbetenstatistiek vandaag serieus kunnen aanvullen. En die verfpotten waren dan nog niet eens de moeite om te bekijken. Op een paar exemplaren na. Dat waren putten met een soort van dikke verf of modder en da broebelde en om de 5 seconden vloog er een deel van die modder de lucht in.

Tis net 23u gepasseerd en onze 2e bbq is achter de kiezen. We hadden een vatje rode wijn van 3 liter, en aangezien de 3 musketiers hier naast mij serieus aan het zuchten en afzien zijn en ik nog zonder problemen kan typen, vrees ik dat zij elk meer dan een fles op hebben. Ze lopen, terwijl ik dit typ, in den donker naar de waterkraan, dus dat zegt genoeg denk ik.

We hebben zonet onze 2000e mijl achter de kiezen. Da zal een dikke 3000km zijn zeker, waarvan er een goeie 600km op de naam van dag 10 mogen staan. 600km op 1 dag, en eigenlijk hebben we ons nog niet verveeld. Enfin, ik toch niet.

Terwijl ik (Coppens) dit schrijf en ondertussen de gaarheid van de sissende bacon in het oog hou, geniet ik van een prachtig uitzicht. Dit uitzicht bestaat uit de Rocky Mountains met daarachter de ondergaande zon aangevuld met op de voorgrond het flathead lake. Toch al bij al een mooie plek voor onze eerste BBQ. We bevinden ons hier in Polson, een verder niet zo relevant stadje op een uurtje rijden van Glacier National Park, dat was de hoofd attractie van de dag. Aangezien ik de bacon op de BBQ nu moet omdraaien geef ik het woord terug aan Jeroen.

/Beetje vertraging wegens geen internet in ons vorig hol/
21u, we zijn zonet de grens met Canada opnieuw overgestoken en kunnen ons vanaf nu officieel weer volsteken met burgers, pizza’s, pasta’s en liters, maar dan ook liters frisdrank. Frisse drank zal nodig zijn, want we rijden nu enkel nog richting zuiden, dus +20graden Celsius gegarandeerd … hopelijk. De grenscontrole op zich viel goed mee, kdenk dat ze content waren om nog eens iemand over de vloer te krijgen. In tegenstelling tot de Canadezen, hebben de Amerikanen deze keer wel onze koffer eens bekeken. Op een pakje krijt na (“is this chalk?”) was alles in orde.

Daar waar we gisteren een meer dan gevulde dag hadden, is het vandaag blijkbaar toch wa meer op het gemak. Maar dat betekent niet dat de wekker niet afging om 7u25. En toen het 7u28 werd, vond Koen het welletjes geweest en is hij maar als eerste in de douche gekropen. Afspraak is normaal dat ik vòòr 7u30 in de badkamer moet zitten. Als dank heeft hij ook de volledige badkamer onder water gezet omdat het “een slecht douchegordijn” was. Zever en onkunde, zo bleek achteraf.

“You forgot these!”, kwam onze hippie-gastvrouw, net toen we wilden vertrekken, op haar blote voeten in de regen naar onze auto aangelopen met een bril in haar handen. Uiteraard was het onze bril niet, maar één die ik een uur ervoor onder Koen zijn bed had gevonden. Twas een vrouwenbril! Maar geen idee of het van een hete blondine was, want er lag ook nog een zwaard onder zijn bed. Vreemd, zoveel is zeker.

Chinezen blijven toch wel rare mensen ze. Deze ochtend was er geen ontbijt bij ons hotel, dus gingen we naar de overkant van de straat, alwaar een chineeske ons veel te enthousiast ontving. Zet u, where you from, what are you going to do, what for eat, you want special price, I can make you a deal, me love you longtime; enfin, ge kent dat wel. En jawel, Pieter heeft zich laten vangen aan haar schone ogen en heeft voor de special deal gekozen: upgrade van 2 toastjes naar 2 pannenkoeken voor een special price: evenveel als in de menukaart.

Pizza. We hadden van gisterenavond nog een volledige pizza over! Bij een lokaal restaurant de family pack besteld: 4x frisdrank, lookbroodjes (zeg maar lookbrood), chicken wings in bbq saus en 2 large pizza’s à la Coppens: goe dik belegd dus. We moesten nog aan de pizza beginnen en Pieter en ik hadden eigenlijk al genoeg gegeten. Resultaat: de andere pizza heb ik tijdens mijn toevallig nachtelijk toiletbezoek gevonden op de toiletpot. Logisch, want de frigo was te klein voor de pizza en we wilden niet dat de volledige kamer rook naar pizza.

En of dat het aan het regenen was vandaag, godverdoeme zeg! Tis 20u, we zijn aan het cruisen richting Lillooet met Black Box Revelation op de achtergrond (tis zonet veranderd naar Goose), kheb eindelijk mijn plasje mogen doen en de regen is gestopt. Tzal misschien toch nog goekomen vandaag.

Koen en ik dachten tot gisteren dat jetlag maar een verzinsel van de middenstand was, om van de U-vormige, opblaasbare hoofdkussentjes in massa te kunnen verkopen. Gisteren zijn we tot de conclusie gekomen dat het misschien toch geen verzinsel is. En Pieter was het met ons eens, maar die was eigenlijk al moe nog voor dat we vertrokken waren. Gelukkig hebben we nog Coppens om altijd even wakker en vlot ons van hier naar daar te brengen. Volgens ons ligt het aan de combo van 2 halflange vluchten en het feit dat opstaan wanneer het u uitkomt als student toch ook al efkes achter ons ligt.

Aan Koen zijn gezicht te zien is het nu 04u ‘s ochtends Belgische tijd, en hij zit er maar 3 minuten naast. Na ongeveer 23u op de baan te zijn, zijn Coppens en ik er nochtans net weer aan het doorkomen. We hebben zonet gekeken op het vliegtuig naar de Amerikaanse versie van Blind Date, met een Britse Ingeborg, met 4 keer zoveel mannen die een date zoeken en dit in een half uur. Topprogramma’s in Amerika!

Ah, hallo! Ge zijt hier ook geraakt? Mailke gekregen van één van ons vier met de melding dat er een nieuwe blog online staat? Mooi zo! En zo te horen ook geen minuut te vroeg, want ik kan al niet meer op 2 voeten tellen hoeveel mensen mij de link naar de blog ondertussen hebben gevraagd.
Bij deze: wees welgekomen! Zet u gerust wat dichter bij uw scherm en wat relaxter in uwen stoel, we bijten niet. (en klik op ‘lees meer’ of op den titel om nu de rest van den tekst te zien).